Czy jestem normalny?

Wracam do starej, sprawdzonej metody dłuższych notek o tematyce a'la felieton. I temat, który nurtuje mnie od dawna - czym w dzisiejszym świecie jest normalność? 

W teorii osoba normalna, to taka, która wolna jest od mentalnych chorób. Z drugiej strony - normalna, czyli pasująca do reszty społeczeństwa. Ale czy większość naszego społeczeństwa nie jest nienormalna? Doszło do swoistego odwrócenia pojęć. Normalny jest ktoś, kto nosi spodnie w kroku, nie ma żadnego hobby, zdania na tematy jakiekolwiek wykraczające poza sferę imprez i lasek nie ma, a jego iloraz inteligencji jest niższy niż u Joli Rutowicz. Nienormalnym jest ktoś, kto szuka pomysłu na własne życie, chce być odróżniany i wie, czego oczekuje od życia. 

Mój dobry znajomy zwykł mawiać, że "na świecie pozostała już tylko niewielka enklawa ludzi normalnych". I ja się z nim zgodzę. Normalnymi są już tylko ci nienormalni - muzycy, choć nie wszyscy, ludzie pokroju Jurka Owsiaka, i inni - cała rzesza ludzi, którzy mają pozytywnie zakręcone głowy - myślą innymi kategoriami, mają własne zdanie i nie chcą pozostawać w szarej masie. 

Czy oznacza to jednak, że świat zmierza ku powolnej zagładzie poprzez unifikację jednostek i wyrównanie wszystkich do jednego poziomu, niczym w maoistowskich Chinach? Czy mamy wszyscy być tacy sami? Dla mnie normalny jest ktoś, kto słucha dobrej muzyki, nie boi się myśleć, ciekawie się ubiera :), umie się poprawnie wysławiać, nie boi się nowości i ma poukładane w głowie ideały, którymi kieruje się w życiu. Dzisiejsza normalność to upodobanie do "hemoroidów" muzycznych, niechęć do myślenia, unifikacja i ujednolicenie stylu ubioru, degradacja i barbaryzacja języka, ksenofobia i życie w świecie chorych, odwróconych wartości. Jedyna dobra wiadomość brzmi: dopóki żyję, będzie na świecie przynajmniej jeden oryginał. :)